پيام
+
[تلگرام]
سري کتابهاي راهيان نور
قسمتي از کتاب (7) بستان (قسمت اول)
آمبولانس آژيرکشان سکوت شهر را درهم شکست. خديجه (خانم آزاده خديجه ميرشکار، همسر آزاده شهيد حبيب ، فرمانده سپاه سوسنگرد) چادرش را سرکرد و رفت روي بام و به تماشاي شهر کوچکش در پهناي دشت نشست. نگاهش از نخل ها گذشت و رودخانه را رد کرد. آمبولانس به سرعت از شهر فاصله مي گرفت و در طول جاده خاکي که به مرز ختم ميشد، پيش مي رفت. نميدانست چه اتفاقي افتاده. چند آمبولانس ديگر مسير آمبولانس قبلي را طي کردند.
خديجه نگران شد. برگشت پايين و با شوهرش، حبيب تماس گرفت. تازه عقد کرده بودند و عشق شان را جاي آن که نسبت به هم ابراز کنند، به پاي انقلاب ريخته بودند. بعد از پيروزي انقلاب ، تمام وقت خديجه در کلاس يا جلساتي مي گذشت که با دختران و زنان شهر برگزار ميکرد.
حبيب ، همسرش هم به همه جاي شهر سرک ميکشيد. کار او و دوستانش جمع آوري سلاح و مهماتي بود که از طرف عراق بطور پنهان و آشکار بين مرزنشينان و عشاير منطقه پخش شده بود. همين امر هر دفعه مراسم عروسي آن دو را عقب مي انداخت.
پيش از اين هم خبر درگيري مرزي، کم و بيش به گوش اهالي مي رسيد، اما ظاهرا اين بار برخوردها شديدتر بود.
دولت عراق که در پي بر هم زدن امنيت دشت آزادگان بود، نيرويي به استعداد يک تيپ رزمي تشکيل داد. اعضاي اين تيپ ، از فراريان زمان شاه و تجزيه طلبان بودند. آنها ماموريت داشتند به روستاي سعيديه هجوم ببرند و بعد بستان را اشغال کنند.
........ بامداد روز بعد ، قايقهاي حامل نيرو که متشکل از ارتش عراق و نيروهاي تجزيه طلب بودند، از گذرگاه هاي آبي هور گذشته و خواستند در خشکي پياده شوند. نيروهاي مهاجم آرپي جي ، تيربار و حتي خمپاره به همراه داشتند. آنها از قبل بررسي هاي زيادي در اين منطقه کرده بودند. بنابر اين ، فکر ميکردند که هيچ نيروي سپاهي يا نظامي مقابلشان نباشد.
در همين حال ، ناگهان نيروهاي سپاه بستان ، سوسنگرد و اهواز از هر طرف به آنها حمله ور شدند. نيروهاي مهاجم علي رغم ترس و وحشت فراوان، به دليل کثرت نفرات توانستند در خشکي مستقر شوند و به جنگ ادامه دهند. اما قدرت بچه هاي رزمنده بيشتر بود و نيروهاي مهاجم با دادن تلفات سنگين متواري شدند.
@defa_mogadas
.: ام فاطمه :.
97/10/8